Urodziła się 9 października 1936 roku w Warszawie, studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim, potem nawiązała współpracę ze Studenckim Teatrem Satyryków, gdzie zadebiutowała jako autorka tekstów piosenek. Pierwszy tekst piosenki jaki napisała to „List z wakacji” stworzony w 1955 roku. Po ukończeniu studiów rozpoczęła naukę reżyserii w Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi, którą ukończyła w 1961 roku.

Oczarowała świat, ponad dwoma tysiącami tekstów piosenek, które napisała . Poetka i prozaik, dziennikarka, reżyser teatralny i telewizyjny.

Najbardziej znana jest jako autorka tekstów piosenek. m.in. do utworów: „Małgośka” , „Niech żyje bal” (wyk. Maryla Rodowicz), „Nie żałuję „(Wyk. Edyta Geppert „Wariatka Tańczy” (wyk. Katarzyna Groniec), „Na zakręcie „(wyk. Krystyna Janda), „Zielono mi” (wyk. Kasia Nosowska), „Uciekaj Moje Serce” (wyk. Seweryn Krajewski).

Od 10 roku życia prowadziła skrupulatne dzienniki, komponowała krótkie fikcje z elementami własnych przeżyć. Pozostawiła po sobie szereg genialnych listów.

Pięknie mówiła o miłości, choć sama miała do niej różniące się od ogólnie wyznaczonych standardów, podejście. Jej spojrzenie na miłość kształtowały głównie jej własne liczne perypetie miłosne. Otaczała się mężczyznami od najmłodszych lat. Z całą pasją kochała, flirtowała, łamała serca i co najważniejsze pięknie o tym pisała.

Na kawiarnianych serwetkach Cafe Sax przy Francuskiej, gdzie siadała przy swoim stoliku, w oka-mgnieniu powstawały trafiające w sedno, chwytające za serce piosenki. „Widzisz, mała, jak to jest, tyle serca, taki gest…” Jej teksty zapisały się na stałe w polskiej kulturze i znają je wszyscy, niezależnie od wieku. Była niezwykle oczytana, miała ogromną wiedzę, miała urodę, talent, sławę, pieniądze i wolność, o jakiej kobiety wtedy tylko marzyły. Ale w życiu wszystko ma swoją cenę, którą ona również zapłaciła. Wielka poetka, rozchwytywana przez artystów, kochana przez przyjaciół, łamiąca serca mężczyznom, tak naprawdę była bardzo samotna.

„Mam strasznie dużo znajomych i mnóstwo przyjaciół. Ale prawie wszystkie te przyjaźnie polegają na tym, że ja coś daję, a ktoś bierze albo raczy brać” - pisała w dzienniku Agnieszka Osiecka.

Beata Biały, w swojej książce „Osiecka. Tego o mnie nie wiecie” przeprowadza szczere rozmowy z bliskimi Pani Agnieszki i stara się z ich pomocą sportretować tą niezwykłą postać. Pojawia się obraz widziany oczami przyjaciół i bliskich. Nie wiadomo czy można tylko cierpieć, tylko nieszczęśliwie kochać i zawsze uciekać ale jeżeli tak , to taką osobą była właśnie Pani Agnieszka. Ze wspomnień przyjaciół wyłania się obraz osoby bardzo samotnej, mimo że otaczało ją tak wielu ludzi.

W wywiadach na temat poetki  wyłania się  obraz Osieckiej, która  lubiła ludzi, a jak ktoś przypadł jej do gustu to angażowała się na całego. Szczególnie w miłości, której bardzo potrzebowała, ale do której niestety nie miała szczęścia, ale to z tych niespełnionych uniesień powstawały tak piękne teksty. Wiele z jej wierszy zawiera zdania , które gdzieś usłyszała a przykładem tego jest wiersz "Na zakręcie", w którym Janda tak pięknie śpiewa: "A ja jestem, proszę pana, na zakręcie".

Agnieszka Osiecka to nie tylko poetka. Pisała również formy prozatorskie, wśród których najbardziej znane są opowiadania „Biała bluzka”, książki fabularne „Czarna wiewiórka”, wspomnieniowe „Szpetni czterdziestoletni”, „Rozmowy w tańcu”. Prywatnie w jej życiu liczyli się tylko dwaj mężczyźni – Marek Hłasko oraz Daniel Passent, z którym miała jedyną córkę – Agatę, która po śmierci matki, założyła Fundację Okularnicy, która opiekuje się dorobkiem artystycznym Osieckiej. Poetka zmarła 7 marca 1997 w wyniku choroby nowotworowej i została pochowana na warszawskich Powązkach.

Cytaty o miłości, życiu i Niej samej:

"Nie wierze w brak czasu. Zawsze jest czas na ten krótki błysk, na ten znak: jesteś dla mnie ważna".

Agnieszka Osiecka – „Rozmowy w tańcu”.

„Nie znam dobrze siebie i nie znam Ciebie. To poznawanie nas obojga jest pasją mojego życia”.

Agnieszka Osiecka, Dzienniki 1951

„No o czymże można gadać do rana — tylko o miłości!”

Agnieszka Osiecka, Dzienniki 1954-1955

„Chociaż raz warto umrzeć z miłości. Chociaż raz. A to choćby po to, żeby się później chwalić znajomym, że to bywa. Że to jest”.

Agnieszka Osiecka, Umrzeć z miłości

“I ja się zakochałam tak potwornie, że np. poprosiłam go do tańca-to była piosenka »Gdy tańczę z tobą to świat się uśmiecha« i on mi odmówił. Ja natychmiast postanowiłam popełnić samobójstwo. I pamiętam, że postanowiłam truć się gazem […] puściłam gaz i postanowiłam pożegnać się z życiem. I wtedy moja mama zawołała »Agnieszka« czy tam »Agusiu, zupa na stole«. I ja wyjęczałam umierającym głosem syreny: »Ale jaka?«. I usłyszałam z kuchni: »Pomidorowa«. Postanowiłam przed śmiercią jeszcze zjeść jeden posiłek i jakoś mnie ta zupa na tyle wzmocniła, że do tej pory żyję”.

„Jak pięknie jest rano, gdy jeszcze nie wszystko się stało, i wszystko może się stać, tylko brać…"

Agnieszka Osiecka, Tylko brać

„Że też nigdy nie wiem, czy świat idzie naprzód, czy też kręci się w kółko”.

Agnieszka Osiecka, Dzienniki 1951

„Nie chcę by inni byli dumni ze mnie. Ja chcę sama być szczęśliwa i zadowolona – ja sama- przez siebie, z siebie i dla siebie”.

Agnieszka Osiecka, Dzienniki 1953

„A więc zaczyna się Nowy Rok. Nie wiem, co przyniesie. Czekam uśmiechnięta i ciekawa i zrobię wszystko, abym nie musiała się na długo przestać uśmiechać”.

.Agnieszka Osiecka, Dzienniki 1953

„Czuję się zadręczona sobą. Nikt o tym nie wie, bo to same powikłane głupstwa. A jednak- ciężko”.

Agnieszka Osiecka, Dzienniki 1951

„Przyjaciele moi i przyjaciółki! Nie odkładajcie na później ani piosenek, ani egzaminów, ani dentysty, a przede wszystkim nie odkładajcie na później miłości. Nie mówcie jej "przyjdź jutro, przyjdź pojutrze, dziś nie mam dla ciebie czasu". Bo może się zdarzyć, że otworzysz drzwi, a tam stoi zziębnięta staruszka i mówi "Przepraszam, musiałam pomylić adres..." I pstryk, iskierka gaśnie”

Agnieszka Osiecka- „Rozmowy w tańcu”